Ελληνική κοινωνία έτος 2009.
Η Ε.Σ. περπατάει αγέρωχα μέσα στο πλήθος, ψάχνοντας το επόμενο θύμα της. Κανείς δε φαίνεται να τις δίνει σημασία, αν και θα έπρεπε για να πούμε του στραβού το δίκιο (μάλλον κυριολεκτικά), είναι λες και κινείται σε δικούς της ρυθμούς, με σκοπούς που μόνο αυτή μπορεί να καταλάβει. Κι όντως ξαφνικά σταματάει και αρχίζει να κοιτάει το ρολόι της εκνευρισμένη..2 ώρες στους δρόμους κι ακόμα να βρει κάποιον να περάσει την ώρα της και που ξέρεις να τον σαγηνεύσει κιόλας με τα κόλπα της. Είναι παλιά στο κουρμπέτι και αυτά είναι κόλπα ζόρικα, που κάνουν στο Ελλάντα.
Anyway δε γινόταν να πάει χαράμι η μέρα, τόση ώρα φτιαχνόταν και συγυριζόταν στον καθρέφτη, έπρεπε να συναντήσει κάποιον κι ας μην ήταν νέα γνωριμία. Στη φάση που ήταν θα περνούσε την ώρα της και με κάποιον που ήδη ήξερε, είχε αρχίσει να βαριέται και δεν την πλήρωναν τζάμπα στην τελική. Τις είχαν δοθεί προνόμια να έχει σχεδόν όποιον ήθελε, χωρίς τα χρόνια να αφήνουν κανένα σημάδι πάνω της και να διατηρείται νέα κι απαράλλαχτη. Βασικά η φύση της δουλειάς της αυτή καθ’ αυτή, ήταν που τη ξετρέλαινε, κι όχι ο παχυλός μισθός που της πρόσφερε κάθε μήνα τ’ αφεντικό. Ο κ. Ε.Κ. ήταν το πιο καλό αφεντικό που θα μπορούσε να είχε, πάντα σωστός απέναντί της αν και κάπως πιο σκεπτικός όσο περνούσαν τα χρόνια, κι απότομος.
Το γιατί είναι μια άλλη ιστορία που θα τη δούμε κάποιαν άλλη φορά, γιατί ξαφνικά μια φωνή διέκοψε της σκέψεις της Ε.Σ.
«Συγγνώμη για την ενόχληση μήπως ξέρετε που είναι η στάση για το μετρό;»
Κάπου τον ήξερε αυτόν, και πως σκατά τις μίλησε; ούτε που θυμάται πότε ήταν η τελευταία φορά που κάποιος της απεύθυνε το λόγο, αλλιώς ήταν συνηθισμένη.. Αλλά αυτόν τον θυμήθηκε! Μια χαρά περίπτωση είναι, και καλά κρατιέται και του λόγου του, οπότε και θα κάνει τη δουλειά της και την ευχαρίστησή της ταυτόχρονα, το καλύτερό της. Μόνο να δεις πως τον λέγανε, είχε περίεργο όνομα, αλλά που θα πάει θα το θυμηθεί.. Α ναι! είναι το πατριωτάκι ο…
11 χρόνια πριν…
Καθόταν αμέριμνος, στο παγκάκι της γειτονιάς του και κοιτούσε τα κορίτσια να χασκογελάνε λίγο πιο κάτω.. Ήταν όλες μαζεμένες, η Ε.Α., η Δ.Ε. και η Δ.Υ. Που και που του ρίχνανε κλεφτές ματιές και γελούσαν ακόμα πιο πολύ.. Είχε αρχίζει να του τι δίνει στα νεύρα αυτή η κατάσταση.. Και τότε, λες και ήρθε από το πουθενά, την άκουσε, μια φωνή θεσπέσια..
to daXtylo 